Toen wij tijdens de montage van White Rabbit backstage rondliepen en wat spelers de vraag stelden: “Waar gaat deze voorstelling voor jou eigenlijk over?”, kregen we een boel interessante en uiteenlopende antwoorden. Hier lees je de antwoorden van Meintje, Mara, Myrthe, Jutta en Kiki:
meintje
“Ik vind het erg heftig. Ik herken ook veel van mezelf erin. Ik vind het mooi dat er dingen worden besproken waar je ouders altijd van zeggen: dat vertel ik later nog wel. Dat wordt nu gewoon besproken. Het gaat voor mij ook over de heftige dingen die iemand mee kan maken in zijn hoofd. Over hoe iemand gek kan worden. En dat er dan niemand voor zo’n jongen is. Dat hoe alleen je je dan kan voelen is voor iedereen denk ik herkenbaar. Dat je op wil geven omdat je geen uitweg ziet, maar dat dat nooit een optie is. Omdat het altijd goed zal komen Zelfs bij iemand als Phoney. Al denk je dat het niet goed komt, het kan altijd goedkomen.”
mara
“De voorstelling gaat voor mij over het vinden van een plek in een groep. Of juist niet. Over het zoeken naar een plek en dat dat dan niet lukt. En dat terwijl je volwassen aan het worden bent. De frustratie die daarbij hoort.”
myrthe
“Het gaat over hoe Phoney zo in zijn eigen wereld verzeild raakt dat hij de echte wereld vergeet. Je weet nooit wat echt gebeurt en wat in zijn hoofd afspeelt. Dit kun je vertalen naar kinderen die verdwalen in hun eigen wereld. Dat verdwalen in je eigen wereld heeft een positieve kant, het kan zorgen voor veel creativiteit. Maar het wordt een probleem als je er de buitenwereld mee lastig valt, zoals soms bij Phoney gebeurt. De scheidslijn tussen zijn wereld en de echte wereld is dun. Waardoor hij ook dingen doet waar hij andere mee lastig valt. Ik verdwaal ook weleens in mijn eigen gedachten, maar daar hebben anderen dan geen last van. Ik vind het ook mooi dat de voorstelling helemaal in Phoney’s hoofd afgespeeld zou kunnen zijn. Alsof het nooit echt gebeurt is.”
jutta
“Mooi dat we in de voorstelling laten zien dat er zoveel ergs in de wereld gebeurt, maar dat we er wel voor wegkijken. Phoney wordt bijvoorbeeld helemaal in elkaar geslagen door de rector, maar we kijken weg want we willen het niet weten en niet zien. Dit vind ik een mooie boodschap, vooral omdat nu alles en iedereen weg kijkt voor wat er in oorlogslanden gebeurt. Of voor wat Kim Jong-il en Trump de wereld allemaal aan doet terwijl iedereen weg kijkt. Dat vind ik een mooie boodschap.”
kiki
“De voorstelling gaat voor mij over de puberteit en volwassen worden. En alle verwarring en onzekerheden die je daar bij tegenkomt. Het gaat voor mij ook over hoe de maatschappij in elkaar zit. De fouten die in de maatschappij zitten en in de schoolsystemen en dat soort dingen.”