Na een lange repetitiedag zitten we nu collectief in te kakken. Ik moet nog even een blog schrijven…Waar zal ik eens beginnen…? Van te voren zag ik een klein beetje tegen deze dagen op. Zo intensief werken en leven met een groep van dertig mensen, keihard werken, en een ijskoude theaterzaal (de thermostaat in de trainingsruimte gaf vanmorgen min vier aan…). De voorstelling is nog lang niet klaar en bij aanvang op zaterdag twijfelde ik of we het überhaupt zouden halen om woensdagavond voor het eert een try-out te spelen, laat staan de premiere op donderdag.
Maar nu ik hier drie dagen ben voel ik me thuis, wen ik aan de kou, en zit ik volledig in het ritme van trainen, repeteren en teksten leren. Gistermiddag moest ik een aantal uur weg in verband met andere verplichtingen, en bij het wegrijden van de kerk voelde ik warempel een bepaalde weerstand. Eigenlijk wilde ik helemaal niet gaan. De kerk is versierd, natuurlijk staan er kerstbomen. En de band tussen mijzelf en de flipperkast wordt steeds sterker. Natuurlijk ook de band tussen mij en de rest van de groep. Het zijn allemaal schatjes! Samen eten, samen trainen, samen spelen, samen uitrusten, het wordt elke dag gezelliger. Ik noem dit “het kerstgevoel 2.0” .
Goed. Genoeg algemeen gelul, nu over tot de dag van vandaag.
Vandaag stond in het teken van monteren. De voorstelling zit barstensvol muziek, spel en animatie, en dit moet allemaal op het juiste moment en bij juiste scène ingestart worden. Scenes moesten vandaag wel honderd keer opnieuw. Niet altijd even makkelijk om dan als speler geconcentreerd te blijven. Toch hebben we weer een aantal fantastische scènes gemaakt met als mijn persoonlijke hoogtepunt het lied van de zusters terwijl Barbara geopereerd wordt door een chirurg die de duivel blijkt te zijn. We vallen van de ene bizarre situatie in de andere, en het kan niet gek genoeg.
Jeroen de Grote is een waanzinnig project, en ik kijk enorm uit naar de rest van deze weken.
Lieve lezers, heel graag tot ziens bij een van de voorstellingen!
Lieve groeten,
Anna