Regie & tekst: Jeroen Kriek & Peer van den Berg

In TROOST kijken The young Ones nog één keer om, en nog één keer vooruit. In TROOSTnemen we nog eenmaal de wapens ter hand, staan we nog eenmaal op, gaan we nog eenmaal de straten op om ons te roeren over alles wat ons beroert en ontroert. Zijn we nog eenmaal radicaal  en spijbelen nog eenmaal voor het klimaat.
In TROOSTspreken we ons nog eenmaal uit. Recht uit het hart, zonder meel in de mond.
In TROOSTrukken we ons los van narcisme, van bezig zijn met ons eigen leventje.
In TROOSTmoedigen wij onszelf aan om op zoek te gaan naar bronnen die ons innerlijk voeden.
Wat raakt ons, wat inspireert ons, waar trekken we ons aan op?
TROOST komt in allerlei gedaanten: in muziek, poëzie, literatuur, kunst, religie, liefde……
Zolang het de innerlijke dialoog maar op gang brengt. Alleen op die manier kunnen we onze eigen angsten en onzekerheden aanschouwen en de wereld rechtstreeks in de bek kijken.‘

Kunst kan zoveel zin geven.
Ons laten beseffen dat we een bepaalde rol hebben,
een verantwoordelijkheid.’
Ons opgenomen weten in iets groters, de ervaring dat het leven in de grond zin heeft.
Er zijn mensen vóór ons geweest en er komen mensen na ons voor wie wij verantwoordelijkheid dragen.

Wij noemen het zelf een dansvoorstelling maar we kunnen niet dansen