White Rabbit

Regie: Jeroen Kriek
Co regie: Jordi Kwakkel
Tekst: Paul Feld

Als Phoney van het internaat wordt gestuurd, weet hij niet meer wat hij moet. Zijn broer is omgekomen bij een ongeluk, zijn zusje niet in de buurt en zijn ouders zijn drukdrukdruk. Het leven is een spel, zeggen ze. Nou, het spel is stom, de regels vervelen hem en hij wil niet meer meespelen. In ieder geval niet opgroeien, vooral niet opgroeien! Hij wil uit de regels, tussen de regels, onder de regels door kruipen. Wat moet hij hier? Waarom is hij hier? Waar zijn alle anderen mee bezig? Alles is gewoon zo verwarrend, en veelomvattend, en overrompelend.

Verdwaald en wanhopig zwerft Phoney op Kerstnacht door de natte straten. De slapeloze nacht zit vol toevallige ontmoetingen, dromen, en enorme vraagtekens. Op zoek naar het einde van de nacht ontvouwt zich langzaam de innerlijke wereld van Phoney. Zijn tocht door de nachtstad voelt als een tuimeling door een schimmelig konijnenhol waar geen einde aan komt. Iedereen die hij tegenkomt lijkt net zo verdwaald als hij. Niemand lijkt geslaagd voor de inburgeringscursus van het leven. Iedereen doet maar wat. Terwijl Phoney zich losmaakt van het keurslijf van het internaat, komt hij in de grote stad iets tegen dat hij nog niet kende. Zichzelf.

De muziektheatervoorstelling White Rabbit raast als een turbulente roadmovie door verschillende ruimtes in en buiten de schouwburg. Een ‘coming of age’ verhaal over crisis en vrede sluiten met jezelf.

Achtergrond

Zoals The Young Ones met ‘Cirque de la Decadence’ in theatrale vorm afscheid nam van de eigen theaterkerk, zo geven we met ‘White Rabbit’ vorm aan onze transitie naar een nieuwe realiteit, een nieuwe eigenheid, op zoek naar een nieuw thuis. Zoals Alice zich in Alice in Wonderland door het witte konijn laat verleiden om hem te volgen ‘down the rabbit hole’, zo volgen ook wij behoedzaam maar onbevangen het spoor naar de ongewisse toekomst.

One pill makes you larger
And one pill makes you small
And the ones that mother gives you
Don’t do anything at all
Go ask Alice When she’s ten feet tall

– Uit het nummer White Rabbit, Jefferson Airplane

‘White Rabbit’ laat zich vrijelijk inspireren door het befaamde boek ‘The Cather in the Rye’ (1945) van J.D. Salinger en door de eveneens iconische film Donnie Darko (2001) van Michael Kelly. Beide meesterwerken laten de ‘coming of age’ zien van een jongen in zijn puberteit, die met al zijn gevoeligheid een plek probeert te vinden in een ongevoelige wereld. ‘White Rabbit’ verplaatst de handeling naar Zwolle in het jaar 1974. De hoofdfiguur heet Phoney (‘nep’) en wordt aan het begin van de voorstelling van het Christelijk Internaat Juliana in Zwolle gestuurd, vanwege doelbewuste wanprestaties en onhandelbaarheid. Belangrijke oorzaak van deze zelfdestructieve houding is het ongeluk waarbij zijn jongere broertje is omgekomen. Phoney ontzegt zich sindsdien elke vorm van geluk. Zo stoot hij ook ‘het mooiste meisje van de wereld’ ruw van zich af. Zij heet Alice en spookt vanaf dat moment door zijn dromen die steeds meer de vorm van nachtmerries aannemen.

‘White Rabbit’ is een hard en confronterend maar ook herkenbaar, geestig en bemoedigend kerstverhaal. Net zoals Het Meisje met de Zwavelstokjes zwerft onze hoofdpersoon eenzaam door de ijskoude nachtstad in de Kerstnacht. De slapeloze nacht zit vol toevallige ontmoetingen, dromen, nachtmerries en enorme vraagtekens.

Met ‘White Rabbit’ brengen we een ode aan de onvoorwaardelijkheid van de puber. Een ode aan het omarmen van de paniek, er niet voor weg rennen maar hem recht in de ogen kijken. Een voor elke leeftijd herkenbaar ‘coming of age’ verhaal over crisis en vrede sluiten met jezelf.