Door: Yvon Haan
Twintig jaar geleden werd ik theatermaker. Schrijver was ik veel langer, al noemde ik het niet zo. Acht jaar geleden werd ik moeder. En vier jaar geleden leerde ik mijn pleegzoon kennen. Hij was twee. Hij serveerde fantasiethee in de plastic kopjes van het kinderservies van Bureau Jeugdzorg.
Het eerste kopje was voor zijn moeder, heel jong en heel mooi. Boos op de hele wereld, maar opgelucht omdat het er naar uitzag dat ze eens in de drie weken een weekend voor zichzelf zou krijgen. De andere kopjes waren voor twee mevrouwen die hij vaag kende. Die hij al vaker met zijn moeder over hem had horen praten. Het laatste kopje kreeg ik, na lang aarzelen. Weer een nieuwe en vreemde mevrouw in zijn leven. We hadden allebei nog geen idee hoe goed we elkaar zouden leren kennen.
Ik werd pleegmoeder omdat ik behoefte had aan wat meer reuring in mijn gezin, dat bestond uit mijn zoon, mijzelf en wat huisdieren. Mijn kind maakte best veel lawaai, maar de goudvissen zeiden nooit wat. We hadden een kamer over. Ik dacht dat we pleegzorg wel aan zouden kunnen. Ik geloofde ook dat het goed zou zijn voor mijn zoon; het besef dat niet iedereen leeft zoals wij, (mij) leren delen, leren ruziemaken en samen spelen. Natuurlijk is het fijn om goed te doen. Maar ik werd vooral pleegmoeder voor onszelf. Voor mijzelf.
Zoals ik ook vooral schrijver en theatermaker ben voor mezelf. Natuurlijk wil ik de wereld wat vertellen. Natuurlijk hoop ik dat mijn werk iets teweegbrengt, hoe klein ook. Maar ik doe het vooral omdat het bij me past en omdat ik het leuk vind.
Begin dit jaar benaderde Trias Jeugdhulp The Young Ones om een theatervoorstelling te maken over pleegzorg. Voor potentiele pleegouders en gemeenten, met als doel pleegzorg invoelbaar te maken. Je kunt over pleegzorg van alles opschrijven en vertellen, maar als lezer of toehoorder kan je ervoor kiezen om afstand te nemen van de geboden informatie. Bij theater is dat veel moeilijker. Theater dringt zich aan de toeschouwer op en zijn poriën binnen. Het publiek identificeert zich met de personages en voelt wat de personages voelen. En met die opdracht mochten Nard (regisseur), Annely (productieleider) en ik aan de slag.
De repetities begonnen in januari. Elke woensdagavond om een uur of 7 staat in het theater de thee klaar voor Anika, Melissa, Pierre, Elise, Cherry, Demi, Nathalie, Nancy, Romy, Jerina en Thomas. Ze zijn 11+, dus ze schenken het zelf in. Het zijn pleegkinderen en -broers en zussen die wat te vertellen hebben over de wereld waarin ze leven. Die hun grenzen opzoeken en verleggen door dat op het toneel te doen, want daar is lef voor nodig. En die toneelspelen gewoon leuk vinden.
Foto: Jeffrey Tomberg
